Jakie życie, taka śmierć; jaka śmierć, taka wieczność Katolickie Rekolekcje Adwentowe A.D. 2014. Nauka VIII

Jakie życie, taka śmierć; jaka śmierć, taka wieczność

Katolickie Rekolekcje Adwentowe A.D. 2014.

Nauka VIII

Życia i wiary połączyć z sobą nigdy nie umiemy lub raczej nie chcemy. Święty Augustyn twierdzi, że nasze uczucia co do śmierci powinny się zgadzać z uczuciem względem Boga. Powinniśmy i kochać i bać się Boga, powinniśmy i kochać i bać się śmierci. Ale bojaźń powinna z miłości wypływać. Powinniśmy się bać Boga, zważając na nieskończoną sprawiedliwość Jego; powinniśmy kochać Boga poznając nieskończoną dobroć i miłosierdzie Jego. Tak też powinniśmy i kochać i bać się tej śmierci. Widok i poznanie grzechów naszych powinno nam ją straszną czynić, ale ufność w dobroć i miłosierdzie Boskie, miłą i pożądaną. Śmierć jest straszna, jak każde bolesne rozłączenie. Śmierć jest błoga, jak każde radosne połączenie. Rozłącza nas z człowiekiem, a połącza nas z Bogiem; rozłącza nas z ziemią, a połącza nas z niebem. Śmierć jest straszną dla grzesznika, bo z nią się kończy szczęście jego, a rozpoczyna nędza wieczna; śmierć jest pożądaną dla sprawiedliwego, bo kończy cierpienie doczesne, a rozpoczyna życie chwały wiecznej. Bo sprawiedliwy, chociaż jest w szczęściu, zawsze nosi na dnie duszy swojej tęsknotę do Boga, którą tylko przez widzenie i posiadanie Boga zaspokoić może, a do tego widzenia i posiadania aby przyjść, przez śmierć przechodzić musi.