[PDF] Bp Łoziński – Chrześcijańska miłość ojczyzny i praca narodowa [Gniezno 1919]

Powodowany miłością dusz waszych i dobra waszego, oraz miłością naszej wspólnej, dziwnymi drogami przez Opatrzność prowadzonej Matki, nie mogę nie powrócić raz jeszcze do myśli, która zawsze nad
wszystkimi innymi panować musi: tylko miłość, z miłości ku Bogu płynąca, jest uczuciem, mającym wartość prawdziwą; tylko sprawy, którym Bóg błogosławi, mają sobie trwałość  zapewnioną. Niechże wyrazem wiary naszej w tę prawdę będzie codzienna modlitwa nasza za ojczyznę: za nią i za nas jako jej dzieci; za nią, aby ją Bóg miał w opiece, – za nas, abyśmy ją kochali miłością świętą i pracowali dla niej z pożytkiem.

[PDF] x. Adamski – Patryotyzm. Nasze względem ojczyzny powinności [Poznań 1917]

Poza społecznością domową, poza rodziną, jest druga, która również przy naszym wejściu na świat życzliwe ku nam wyciąga dłonie. Rodzimy się pod niebem, które było niebem ojców naszych; rodzimy się na ziemi, którą nasi przodkowie nie małym trudem objęli w posiadanie, zdobyli; rodzimy się potomkami tych, którzy przekazali nam jako spuściznę: kraj, historyę, narodowość, religię, słowem wszystko, co stanowi ojczyznę. Bo też ojczyzna nie jest niczym innym, jak przedłużeniem i rozszerzeniem rodziny. Człowiek ma powinności względem jednej i drugiej.
I ojczyźnie winien swe mienie, swe ramię, w razie potrzeby, swą krew, swe życie. Od dnia, w którym otrzymał z życiem ojczyznę, dzielić będzie jej losy: będzie promieniał chwałą z nią — chwałą promienną —; będzie się czuł poniżonym z jej poniżeniem. Kiedy ujrzy najeźdźcę, dumną stopą depczącego zagony zroszone potem i krwią ojców swoich, odczuwać będzie jej pohańbienie . . . Kiedy ojczyzna skroń swą zwycięskim okryje wawrzynem i on podniesie głowę.

[PDF] Nacjonalizm w świetle etyki katolickiej

[PDF] Nacjonalizm w świetle etyki katolickiej [Lwów 1924]

Egoizm narodowy nie jest miłością Ojczyzny, ale jej zwyrodnieniem, zdziczeniem. Chrystus Pan, jak to przedtem wykazaliśmy, gorąco miłował swoją ojczyznę ziemską. Ale miłość Jego obejmowała równocześnie wszystkich ludzi, wszystkie ludy i narody.
Święty Paweł również gorącym był patriotą — ale ten gorący patriota żydowski, wyzwolony przez naukę Chrystusa z ciasnych granic nacjonalizmu, rzuca w świat dwie wielkie zasady: pierwsza, to: „Nie masz różnicy między Żydem a Grekiem, albowiem tenże Pan wszystkich” (Rzym, 10, 12), a druga, to: „Jak ciało jest jedno a członków jest wiele, wszystkie zaś członki ciała, choć ich jest wiele, są jednem ciałem, tak Chrystus z całą ludzkością jedno tworzy ciało, którego on jest głową” (1 Kor. 12, 12). Tenże św. Paweł nie waha się także ostro wystąpić przeciwko uroszczeniom i zamiarom podporządkowania religji Chrystusowej partykularnym interesom narodu żydowskiego (por. Filip. 3, 2—8).
Tak katolicyzm nakazuje patriotyzm, — ale jest wrogiem egoizmu narodowego. Przez swój chrześcijański kosmopolityzm on ten patriotyzm podnosi, uszlachetnia, oczyszczając go z ciasnych więzów egoizmu i zatrutego jadu nienawiści.