202 herezje antysoboru watykańskiego 1962-1965

Herezja w księgach Nowego Testamentu uważana jest jako zło wielkie, rozrywające jedność wiary, sprzeczne z ideą jednej i prawdziwej nauki Chrystusa; — tak też zapatrywano się na herezję i za taką ją miano   przez  wszystkie  wieki trwania. Od wieku XII poczęto nazywać herezję kacerstwem (niemieckie Ketzerei), najprawdopodobniej od sł. kataros (czysty), tak bowiem nazywali siebie heretycy w odróżnieniu od katolików. Herezja przedmiotowo pojmowana, jest to nauka sprzeczna z nauką objawioną, podmiotowo rozpatrywana jest to błąd rozmyślny przeciwko wierze
objawionej u tego, który jest chrześcijaninem. Jeżeli ktoś głosi naukę sprzeczną z wiarą objawioną, lecz nie wie, że błądzi, taki człowiek nie jest heretykiem w ścisłym znaczeniu tego słowa, czyli formalnym heretykiem, lecz tylko materialnym, i   żadnym  karom podlegać nie może.

Władza ludu to bałwochwalstwo

Chrześcijańskie zasady społeczne

Samej władzy w żadnym wypadku nie daje lud, jeno Bóg, który tego przywileju nikomu nie może odstąpić właśnie dlatego, że jest Bogiem czyli Najwyższym Panem i Władcą.
Chrześcijańską tę zasadę o początku władzy tem bardziej dziś mieć należy na pamięci, ponieważ są ludzie, którzy obwołują źródłem wszelkiej władzy lud i szerzą pogardę i wstręt do władzy tak duchownej jak świeckiej. Mianować lud początkiem władzy i wszechwładnym, jest bałwochwalstwem równie szkodliwem, jak owo w czasach pogańskich, które kazało klękać ludowi przed cesarzami, jako bogami. Gdyby lud był źródłem władzy i gdyby nie Bóg, tylko lud dawał władzę, to wszyscy byliby władzą, a nikt podwładnym i nastąpiłby powszechny bezład.