[PDF] Nacjonalizm w świetle etyki katolickiej

[PDF] Nacjonalizm w świetle etyki katolickiej [Lwów 1924]

Egoizm narodowy nie jest miłością Ojczyzny, ale jej zwyrodnieniem, zdziczeniem. Chrystus Pan, jak to przedtem wykazaliśmy, gorąco miłował swoją ojczyznę ziemską. Ale miłość Jego obejmowała równocześnie wszystkich ludzi, wszystkie ludy i narody.
Święty Paweł również gorącym był patriotą — ale ten gorący patriota żydowski, wyzwolony przez naukę Chrystusa z ciasnych granic nacjonalizmu, rzuca w świat dwie wielkie zasady: pierwsza, to: „Nie masz różnicy między Żydem a Grekiem, albowiem tenże Pan wszystkich” (Rzym, 10, 12), a druga, to: „Jak ciało jest jedno a członków jest wiele, wszystkie zaś członki ciała, choć ich jest wiele, są jednem ciałem, tak Chrystus z całą ludzkością jedno tworzy ciało, którego on jest głową” (1 Kor. 12, 12). Tenże św. Paweł nie waha się także ostro wystąpić przeciwko uroszczeniom i zamiarom podporządkowania religji Chrystusowej partykularnym interesom narodu żydowskiego (por. Filip. 3, 2—8).
Tak katolicyzm nakazuje patriotyzm, — ale jest wrogiem egoizmu narodowego. Przez swój chrześcijański kosmopolityzm on ten patriotyzm podnosi, uszlachetnia, oczyszczając go z ciasnych więzów egoizmu i zatrutego jadu nienawiści.

Grzech – śmierć duszy; gorszy od szatana

Jak dusza jest życiem ciała, tak Bóg jest życiem duszy; jak ciało umiera, skoro dusza je opuszcza, tak umiera dusza, gdy utraci Boga. Utrata Boga jest więc śmiercią duszy. (Św. Augustyn)

Ktokolwiek popadł w śmierć grzechu, może być nazwanym trupem; kto bowiem nie posiada żywego ducha sprawiedliwości, podobny jest do martwego i nikt nań nie zwraca uwagi. (Św. Leon Wielki)

Unikajmy grzechu, gorszego od szatana. Szatan bowiem nie może nas pozbawić nieba; owszem jest nam pożytecznym, jeśli będziemy pobożni i czujni; ale grzech wyklucza nas z nieba. Jest on dobrowolnym przymierzem z szatanem i umyślnem szaleństwem. (Św. Jan Złotousty.)