[DJVU] DENZINGER – Enchiridion symbolorum definitionum [Fryburg 1911]

Nauczamy zatem i wyjaśniamy, zgodnie ze świadectwami Ewangelii, że Chrystus Pan bezpośrednio i wprost przyrzekł oraz udzielił Św. Piotrowi Apostołowi prymatu jurysdykcji nad całym Kościołem Bożym. Tylko bowiem Szymonowi, któremu wcześniej powiedział: Ty będziesz zwan Cephas, gdy ten wyznał mówiąc: Tyś jest Chrystus syn Boga żywego, Pan rzekł w uroczystych słowach: Błogosławionyś jest Simonie Bariona: bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ociec mój który jest w niebiesiech. A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka: a na tej opoce zbuduję kościół mój: a bramy piekielne nie zwyciężą go. Tylko też Szymonowi Piotrowi udzielił Jezus po swym zmartwychwstaniu jurysdykcji najwyższego pasterza i zarządcy całej owczarni, mówiąc: Paś baranki moje; Paś owce moje. Tej, jakże jasnej nauce Pisma Świętego, zawsze w ten sposób przez Kościół rozumianej, otwarcie sprzeciwiają się fałszywe opinie tych, którzy odrzucając formę rządów ustanowioną przez Chrystusa w Jego Kościele, przewrotnie zaprzeczają, że tylko sam Piotr przed pozostałymi apostołami – czy to przed każdym z osobna, czy to przed wszystkimi razem – został przez Chrystusa wyposażony w prawdziwy i właściwy prymat jurysdykcyjny; albo opinie tych, którzy twierdzą, że ten prymat nie był powierzony bezpośrednio Św. Piotrowi, ale Kościołowi, a przez niego jemu jako słudze tegoż Kościoła.

Święta Wiara Katolicka a sedewakantyści

To zaś, co książę pasterzy i wielki pasterz owiec,

Jezus Chrystus Pan, ustanowił w osobie św. Piotra

DLA ZBAWIENIA WIECZNEGO i trwałego dobra Kościoła,

MUSI USTAWICZNIE TRWAĆ W KOŚCIELE,

który z Jego woli założony na skale

NIEPRZERWANIE będzie stał mocno aż do końca wieków.

Sobór Watykański, Konstytucja Dogmatyczna PASTOR AETERNUS (Denz. 1826)

Wiara Katolików w istnienie nieprzerwanego Prymatu Św. Piotra, wraz z Sukcesją Apostolską i pełnią jurysdykcji, wynika ze zdrowego rozsądku oraz słów Pana Jezusa i z nieomylnych orzeczeń Świętego Magisterium.

Święty Sobór Watykański uroczyście potwierdził 18 lipca A. D. 1870, że w Kościele musi ustawicznie i nieprzerwanie trwać władza Papieży. Pan Jezus zbudował swój Kościół na Skale, której permanentna eliminacja, jak chcą tego sedewakantyści, oznacza zniszczenie Kościoła, który nie może istnieć bez tego Fundamentu.

Poniżej zestawienie podstawowych błędów sedewakantystów oraz katolicki wykład na temat Wiary teologicznej.

Warto nadmienić, że sedewakantyści nie rozróżniają Wiary, wynikającej z Nauczania, od wiedzy.

Herezje sedewakantystów sprowadzają się do następujących błędów:

1. Zakwestionowanie nauczania Soboru Watykańskiego o nieprzerwanym Prymacie,
2. Realne usankcjonowanie tezy o zniszczeniu jurysdykcji Kościoła Świętego Rzymsko-Katolickiego i jego hierarchii,
3. Złamanie dyscypliny poprzez święcenia biskupie bez mandatu oraz rozdzielanie sakramentów bez jurysdykcji,
4. Głoszenie się przez sedewakantystów Kościołem Chrystusowym bez znamienia Jedności, Świętości i Apostolskości,
5. Manipulacja zasadą salus animarum,
6. Stosowanie epikeji w przypadku braku możliwości jej stosowania.